უკრაინის პრეზიდენტმა ვოლოდიმირ ზელენსკიმ მოლდოვაში გამართულ სამიტზე მარიუპოლელი ბიჭის დღიურიდან ამონარიდები წაიკითხა. პრეზიდენტის თქმით, ომის დაწყების შემდეგ რუსეთმა უკრაინაში, სულ მცირე 483 ბავშვი მოკლა.
,,ეს დღიური ასე იწყება – “ომი! მე მეძინა გადასარევად. გავიღვიძე და გავიღიმე”. ჩვენ ვცხოვრობთ დროში, როდესაც ეს ბედნიერებაა ბავშვებისთვის. როდესაც ყოველ ღამე არის მხოლოდ საჰაერო თავდასხმის სირენები – ძილი ბედნიერებაა, ეს ღირებულია. როდესაც ყოველ ღამე ხდება სარაკეტო თავდასხმები, დილით გაღვიძება ნამდვილად ფასდაუდებელია…
ეს უკვე 15 თვეა გრძელდება. 15 თვის განმავლობაში რუსული აგრესია და ტერორი ანადგურებდა არა მხოლოდ შენობებს, არამედ ადამიანის ფუნდამენტურ უფლებებს – ჩვენი შვილების ფუნდამენტურ უფლებებს. უსაფრთხო გარემოს უფლებას, განათლების უფლებას, განვითარების უფლებას, ჯანმრთელობის დაცვის უფლებას, დასვენების უფლებას და რაც მთავარია, ბავშვის განუყოფელ და უმნიშვნელოვანესს – უფლებას სიცოცხლისას.
უფლება, რომელიც რუსეთმა წაართვა სულ მცირე 483 უკრაინელ ბავშვს და ეს მხოლოდ ის რიცხვია, რაც ზუსტად ვიცით.
რუსეთმა მოკლა! – და ამიტომ გამოვიყენებ ასეთ ფორმულირებას – რუსეთმა მოკლა სულ მცირე 483 ბავშვი. ეს არ არის ის, რასაც შეიძლება ეწოდოს – “ისინი რუსული აგრესიის მსხვერპლნი იყვნენ” ან “ისინი დაიღუპნენ შეიარაღებული კონფლიქტის შედეგად”. არა, რუსეთმა მოკლა ეს ბავშვები! რუსეთმა კიდევ ათასი ბავშვი დაასახიჩრა და ამას არ შეიძლება დაერქვას, როგორც “ისინი დაჭრეს საომარი მოქმედებების შედეგად”.
ეჰორმა, მარიუპოლელმა ბიჭმა, იცის ეს ტკივილი და შემდეგი ციტატა ამ ტკივილის შესახებ მოგონებაა მისი დღიურიდან და განსაკუთრებით საშინელია, როცა ხვდები, რომ ეს სიტყვები ბავშვის ხელითაა დაწერილი. “ზურგზე მაქვს ჭრილობა, კანი გაგლეჯილი მაქვს, ჩემს დას აქვს თავის ჭრილობა, დედაჩემს მკლავიდან ხორცი ამოგლეჯილი აქვს და ფეხზე დაჭრილია…”
ეს არის მილიონობით ოჯახი და ბავშვი, რომელთა სახლები რუსეთმა აბსოლუტურად განზრახ დაანგრია და არ შეიძლება ითქვას, რომ „საომარი მოქმედებების გამო სახლები დაკარგეს“. მნიშვნელოვანია იმის თქმა, თუ რა მოხდა სინამდვილეში. რუსეთმა მილიონობით ადამიანის სახლი გაანადგურა. მილიონობით დაშლილი სიცოცხლე, მილიონობით გატეხილი ოცნება. ან, მარტივად რომ ვთქვათ, უხეში, როგორც რვა წლის ბიჭის დღიურში, სახელად იეჰორი: “ჩემი ბებია გალია, ორი ძაღლი და ჩემი საყვარელი ქალაქი მარიუპოლი გარდაიცვალა…”– განაცხადა ზელენსკიმ.
